Circa vijf maanden per jaar hadden de Maya’s in Midden-Amerika te kampen met droogte, waarbij de rivieren in modderpoelen veranderden.
Tijdens de droge maanden haalden de Maya’s meer dan 1000 jaar lang hun drinkwater uit speciale reservoirs, die ontworpen waren om drinkwater jarenlang goed te houden.
Een van de grootste reservoirs bevond zich bij Tikal in Guatemala. Volgens archeoloog Lisa Lucero van de Universiteit van Illinois, die onderzoek heeft gedaan naar de watervoorziening van de Maya’s, kon het wel 80.000 inwoners van vers water voorzien om te drinken en mee te wassen en koken.
Dat het water zo lang goed bleef, was geen toeval. Uit Lucero’s recente onderzoek van het reservoir in Tikal blijkt onder andere dat de bodem bedekt was met vulkanisch zand, dat onzuiverheden en bacteriën uit het water filtert.
Verder bedekten de Maya’s de zijkanten van het reservoir met klei, wat de groei van waterplanten als riet en waterlelies stimuleerde.
De planten haalden stikstof en fosfor uit het water en voorkwamen zo de vorming van schadelijke algen. Daarnaast boden ze leefruimte aan dieren als libellen en vissen, die muggen en andere insecten aten die het drinkwater konden vervuilen.
Maya’s kunnen bijdragen aan duurzame ontwikkeling
Volgens Lisa Lucero kunnen waterreservoirs van de Maya’s ons helpen om de VN-doelstelling voor duurzame ontwikkeling van schoon water voor iedereen te bereiken.
Dit kan bijvoorbeeld door kunstmatige wetlands te creëren naar het voorbeeld van de Maya’s.
‘Kunstmatige wetlands verbruiken geen chemicaliën of fossiele brandstoffen, en na de eerste arbeidsintensieve inspanning worden ze zelfreinigend en zelfvoorzienend,’ zegt Lucero.