Het Griekse alfabet ontstond in de 9e eeuw v.Chr. en was geïnspireerd op het Fenicisch alfabet, dat was ontwikkeld door het handelsvolk de Feniciërs in de omgeving van Libanon.
De Grieken hadden één probleem met het Fenicisch schrift: net als andere Semitische schriften bevatte het geen tekens voor klinkers. Griekse geleerden ontwikkelden daarom een nieuw alfabet mét klinkers, zodat het bij de Indo-Europese taal van de Grieken paste.
Op die manier ontstond ’s werelds eerste fonetische alfabet waarin elk teken een klank vertegenwoordigt in plaats van een lettergreep of symbool.
In de Griekse oudheid gebruikte men 24 letters, met elk een eigen klank.
Nieuw alfabet maakte schrijven voor iedereen toegankelijk
Het nieuwe schrift was baanbrekend voor de Grieken, die tot dan toe verschillende schriften gebruikten. De meeste daarvan waren veel te ingewikkeld – zoals Linear B met 200 tekens en ideogrammen. Met het nieuwe alfabet van 24 tekens kon elke Griek zich uitdrukken.
Het eenvoudige Griekse alfabet werd in de 8e eeuw v.Chr. door Griekse kolonisten verspreid door Europa, en in Italië werd het gebruikt voor het Etruskisch. Dat werd door de Romeinen veranderd in het Latijnse alfabet, wat we tegenwoordig bijna overal in Europa gebruiken.