Dwight D. Eisenhower werd in de jaren 1950 op handen gedragen.
De veelvuldig gedecoreerde generaal was een echte oorlogsheld. Als opperbevelhebber van de geallieerde troepen had hij tijdens de Tweede Wereldoorlog geholpen om Hitlers Duitsland te verslaan.
En hij deed dat zonder zelf ook maar een kogel af te vuren.
Na de oorlog werd hij president van de Columbia University in New York en later opperbevelhebber van de militaire vloot van de NAVO.
In het begin van de jaren 1950 probeerden zowel de Republikeinen als de Democraten Eisenhower over te halen om zich namens hun partijen kandidaat te stellen voor de komende presidentsverkiezingen in 1952.
Uiteindelijk koos hij voor de Republikeinen, en met de jonge Richard Nixon naast zich behaalde Eisenhower een verpletterende overwinning op de Democratische kandidaat Adlai Stevenson.
Voor het eerst in 20 jaar was een Republikein de baas in het Witte Huis. Maar zijn Democratische tegenstanders waren niet de enigen waar Eisenhower vanuit de Oval Office een politieke strijd mee voerde.
Eisenhower wilde McCarthy uit de weg ruimen
De controversiële Republikeinse senator Joseph McCarthy was in de jaren 1950 een klopjacht begonnen op burgers en instanties die op de een of andere manier zouden kunnen sympathiseren met het communisme.
En McCarthy en zijn mannen behandelden de Republikeinse regering op dezelfde manier als ze de Democratische regering hadden aangepakt.
Die regeringsperiode – van 1933 tot 1952 – werd door McCarthy aangeduid als ‘20 jaar verraad’. En nu had hij het alweer over 21 jaar verraad!
De Republikeinse regering van Eisenhower was niets meer dan een verlengstuk van het ‘Truman-Acheson-regime’.
Joseph McCarthy bestreed ‘het Rode Gevaar’ in de VS met ziel en zaligheid.
De Republikeinse partij had de senator eerder gesteund, maar toen de partij weer aan de macht was, werd Dwight D. Eisenhower een fervent tegenstander van de anticommunist McCarthy.
Volgens de broer van Eisenhower ‘haatte de president Joseph McCarthy zo erg als een mens een ander mens maar kan haten’. Eisenhower, die nota bene lid was van dezelfde partij als McCarthy, weigerde echter om zijn partijgenoot in de pers te bekritiseren.
‘Ik heb gewoon geen zin in een wedstrijdje moddergooien met dat stinkdier’ Dwight D. Eisenhower
Volgens de tegenstanders van Eisenhower was zijn stilzwijgen echter een teken dat hij de rigoureuze methodes van McCarthy goedkeurde.
Maar in het geheim was de president bezig om een einde te maken aan de carrière van McCarthy, die hij niet alleen zag als een bedreiging voor zijn presidentschap, maar voor het hele land.
Eisenhower maakte McCarthy belachelijk
Op 21 januari 1954 had Eisenhower er genoeg van en begon hij een tegenaanval op de heetgebakerde senator.
De president had bewijs dat McCarthy geprobeerd had om een van zijn medewerkers een voorkeursbehandeling te geven tijdens de militaire dienstplicht.
Dit bewijs, dat in een rapport openbaar werd gemaakt, was het begin van het einde voor McCarthy.
Tijdens een reeks hoorzittingen – the Army-McCarthy hearings – die op tv werd uitgezonden en door 20 miljoen mensen werd bekeken, verloor McCarthy zijn glans. Hij was grof, brutaal, onverzorgd en viel de andere deelnemers aan de hoorzittingen voortdurend in de rede.
Toen McCarthy op een gegeven moment een jonge advocaat, Fred Fischer, in het openbaar beschuldigde van communistische sympathieën, reageerde Joseph Welch met de woorden: ‘Heb je dan helemaal geen fatsoen?!’
Senator Joseph McCarthy getuigde voor de Senaat tijdens de zogenoemde Army-McCarthy-hoorzittingen in juni 1954. Na de hoorzittingen diende de Senaat een motie van wantrouwen in tegen de man die een heksenjacht was begonnen op mogelijke communistische spionnen. Nauwelijks drie jaar na zijn veroordeling overleed Joseph McCarthy aan levercirrose ten gevolge van drankgebruik.
Na de hoorzittingen was de ban gebroken. Joseph McCarthy was geknakt en het publiek begon hard te applaudisseren. In juni 1954 was zijn carrière officieel voorbij. In december werd hij door de Senaat veroordeeld wegens wangedrag.
Dwight D. Eisenhower heeft nooit publiekelijk erkend dat hij verantwoordelijk was voor het einde van Joseph McCarthy’s politieke loopbaan. Maar privé vertelde hij graag in geuren en kleuren over de val van zijn tegenstander.
Volgens een anonieme bron vertelde hij steeds weer dezelfde grap: ‘Het is geen McCarth-is-m meer, maar McCarth-was-m.’
Terwijl Joseph McCarthy tegenwoordig een paranoïde voetnoot is in de Amerikaanse geschiedenis, leeft de nagedachtenis aan Dwight D. Eisenhower nog steeds voort.
In 1965 werd hij herkozen als president en hij wordt door veel Amerikanen gezien als de beste president ooit.