William Henry Harrison, 1841: Sprak zichzelf dood
Een doodsaaie toespraak werd president William Henry Harrison fataal. In weer en wind, zonder jas of hoed, hield hij een eindeloze inauguratierede, en daar ging de president aan ten onder.
Harrison liep een stevige verkoudheid op, die uitdraaide op een longontsteking. Hij stierf een maand later.
We zullen nooit te weten komen of de lange toespraak in de regen de enige oorzaak van zijn dood was of dat er nog andere omstandigheden meespeelden.
Andrew Jackson, 1829: Gepeupel verpest het feestje
Andrew Jackson was een man van het volk en de eerste gekozen president van de VS. Om als een echte vader des vaderlands voor de dag te kunnen komen, nodigde hij het volk daarom na de inauguratie uit in het Witte Huis om zijn overwinning te vieren.
Die dag werd de presidentiële woning door duizenden burgers uit de lagere klassen van de samenleving overspoeld. Meubels gingen omver en het porselein viel aan diggelen, en als Jackson niet op tijd in veiligheid was gebracht, zou hij waarschijnlijk onder de voet zijn gelopen.
Ulysses S. Grant, 1873: 100 vogels vroren dood
President Grant had een geweldig inauguratiefeest in gedachten. En wat is feestelijker dan ruim 100 bonte kanaries, die in de lucht één groot vuurwerk zouden vormen?
Helaas liep het slecht af, want op de inauguratiedag was het zeer koud voor de tijd van het jaar, en door de snijdende wind was de gevoelstemperatuur -30 graden.
Dat trokken de vogels niet, dus wat een feestelijk tintje had moeten geven, draaide uit op een massamoord op vogels. De kanaries vroren dood.
Richard Nixon, 1973: Gifmoord op stadsduiven
Op de inauguratie van Richard Nixon, 100 jaar later, speelden vogels weer een centrale rol.
President Nixon was zo bang dat de duiven in zijn open limousine zouden poepen, dat hij de hele route van zijn intocht met gif liet besproeien.
Dat leidde ertoe dat de hele route vollag – niet met de gevreesde klodders poep, maar met dode duiven.